Een eenzame moeflon in de sneeuw…
Het is vandaag 21 december de kortste dag van het jaar, ook wel ‘Wintermaand, Kerstmaand of Donkeremaand’ genoemd, vandaag is ook het begin van de winter.
Astronomisch gezien begint de winter op de kortste dag van het jaar (Midwinter), wanneer de zon het laagst aan de hemel staat.
In Midden-Nederland komt de zon dan om ongeveer kwart voor negen op en gaat om half vijf onder. Deze dag is de kortste van het jaar, daarna worden de dagen langer en de nachten korter.
Gebeurtenis
En de winter is voor mij dan ook bij uitstek, de gelegenheid om weer eens een bezoek te brengen aan de oude jachthut van mijn vriend Jacob de boswachter, om bij het brandende haardvuur mijn gedachten en herinneringen eens even de vrije loop te laten. Soms komt er dan zomaar ineens iets omhoog borrelen, bijvoorbeeld de herinnering aan een gebeurtenis die best wel indruk op mij gemaakt heeft. En zoiets kun je weer herbeleven, omdat je het destijds ook met de camera heb vastgelegd.
Overlevingsstrategie
In dit geval dus over een eenzame moeflonram, die – ondertussen alweer jaren geleden – waarschijnlijk verstoten was door zijn soortgenoten uit de kudde, omdat hij blijkbaar niet meer goed mee kon komen. Dit hebben wij wel vaker gezien bij een kudde moeflons, de zwakke of oude dieren blijven opgenomen in de kudde en worden ook beschermd. Maar zodra een dier te zwak is en daarmee zelfs de kudde in gevaar brengt, wordt het verstoten. Zoiets lijkt in onze ogen misschien keihard, maar het is de enige cruciale ‘overlevingsstrategie’ voor de kudde!
Leren van de natuur
Na onze eenmalige ontmoeting met deze sterk vermagerde moeflonram, hebben we hem niet meer gezien, dus waarschijnlijk heeft hij de winter niet overleefd. Je kunt er lang of kort over na blijven denken, maar zo’n gebeurtenis geeft maar weer eens heel duidelijk aan hoe of dat de natuur in elkaar steekt. En in heel veel gevallen, kunnen wij nog ontzettend veel leren van diezelfde natuur, als wij maar de moeite nemen om ons er in te verdiepen.
Duurzaam en waardevol
Zo zwerven wij nog een tijdje door het winterse bos, waarbij juist de prachtige met sneeuw bedekte Douglassparren ons nog eens extra laten zien, hoe belangrijk het is om ze te laten staan. En niet alleen omdat deze reuzen van het Veluwse bos mooi zijn, maar in allerlei opzichten ook duurzaam en waardevol, dat kunnen we niet genoeg benadrukken.
Het is voor mij en heel veel natuurliefhebbers dan ook onbegrijpelijk, dat sommige natuurbeschermingsorganisaties deze geweldenaars zomaar rigoureus platzagen, gewoon omdat het volgens hen indringers zijn, exoten die hier niet thuis zouden horen. Maar deze schitterende Douglassparren zijn geen indringers, maar is een boomsoort die in de eerste helft van de vorige eeuw door echte bosbouwers in onze bossen zijn geplant om het bos te verrijken met deze buitengewoon fraaie bomen die, naarmate ze ouder worden een ware vreugde voor de bosliefhebber zijn. Lees meer…
Herinneringen
Na dit winterse avontuur met de eenzame moeflonram in het Veluwse bos, keren we tenslotte huiswaarts of in dit geval dus ‘hutwaarts’!
Moe en tevreden komen we uiteindelijk weer terug in de oude jachthut, waar we bij de warmte van het haardvuur, heerlijk nagenieten van het winterse buitenleven.
En ‘neuzelen’ we nog eens in ons dagboek van onze herinneringen, op zoek naar een volgend avontuur!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 42
______________________________________________________________________________________________________________________
Bekijk ook het filmpje: