Een klein wereldje met reeën in de mist…
Dit avontuur is inmiddels alweer zo’n tien jaar geleden, een verhaal dat ‘letterlijk en figuurlijk’ in nevelen gehuld is.
Op die bewuste wintermorgen waren we ook weer eens in de jachthut, en buiten zat het echt ‘potdicht’ door de laaghangende mist. Een heel klein wereldje, dus… nou niet direct zulk lekker weer om er op uit te trekken. Toch lokte het bos en veld ons naar buiten en was binnen blijven dus zeker geen optie, nee dat zit niet in onze ‘aard’ want daar zijn we teveel vrijbuiters voor.
Platgelopen karrespoor
En… die mist heeft ook wel iets, een beetje mysterieus misschien, maar daar houden wij wel van, het maakt een boswandeling alleen maar spannender. Allereerst gaat onze speurtocht over het bospad achter de jachthut, het zandweggetje is niet veel meer dan een platgelopen karrespoor, och wat maakt het uit, het zicht is redelijk dus we zien wel wat het oplevert. Er ligt zo hier en daar ook nog best wat sneeuw, dat is voor een buitenman altijd interessant, want dat vergemakkelijkt het speuren naar prenten en sporen van het wild.
Het zandweggetje is niet veel meer dan een platgelopen karrespoor – Foto: ©Louis Fraanje
Even later ontdekken we een reegeit aan de rand van het berkenbos – Foto: ©Louis Fraanje
Een reegeit
Het klinkt u misschien wat vreemd in de oren, maar op een gegeven moment voelen we beiden dat er iets ‘loos’ is, dat aparte gevoel heeft zich al vaker bewezen en ook nu is het raak. Want als we met onze kijkers de bosrand afspeuren, zien we door een gordijn van mist, de vage contouren van een reegeit. We blijven stokstijf staan, want de geit heeft blijkbaar ook iets in de gaten gekregen, ze beweegt op en neer met haar kop en probeert door de mist heen te ontdekken wat daar op het bospad aan de hand is.
De reegeit heeft blijkbaar ook wat in de gaten gekregen – Foto: ©Louis Fraanje
Samen in de mist
Zo’n ontmoeting in de mist heeft toch iets heel bijzonders, vooral de vochtige nevel van die hele kleine wereld om je heen, de stilte van het winterse bos, waardoor je als het ware opgenomen wordt en je je één voelt met de natuur. Daar zo samen te staan in de mist, met op steenworp afstand een reegeit, waarvan je de ademhaling bijna kunt horen, dat is echt ‘goud’ zoals wij dat plegen te noemen.
Heel geduldig blijven we staan en wachten tot de reegeit weer verder zal trekken door het besneeuwde bos, het duurt dan ook niet lang of ze kiest het zekere voor het onzekere en is ineens verdwenen in de mist.
Ze probeert door de mist heen te ontdekken wat daar op het bospad aan de hand is – Foto: ©Louis Fraanje
Verrassing
Aangespoord door deze onverwachte ontmoeting met een reegeit, besluiten we om verder te gaan, want je weet het tenslotte maar nooit wat voor verrassingen ons misschien nog meer te wachten staan op deze ‘mistige’ morgen? We kennen de omgeving aardig goed en we weten dat er niet zo heel ver uit de buurt, aan de rand van het dennenbos een wildweide ligt, waar ook nog weleens herten komen.
Twee mooie geweidragers in de buurt van een oude vliegden – Foto: ©Louis Fraanje
Geweidragers
Onderweg er naartoe worden we nog verrast door twee mooie geweidragers, die in de buurt van een oude vliegden door het open veld trekken, opvallend is dat hier minder sneeuw ligt dan op andere plaatsen.
Maar als we verder zwerven wordt het toch steeds witter om ons heen, dus geven we de moed niet op en stappen we stevig door, want… je weet het maar nooit!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 43
