Mijmeringen bij het haardvuur op de laatste dag van het jaar…
Terugkijkend op het jaar dat bijna achter ons ligt, een zeer ‘bewogen’ jaar mag ik wel zeggen, waarin het coronavirus en alles er omheen, ons gewone dagelijkse leven danig op z’n kop heeft gezet en nog steeds doet.
Een jaar waarin de wereld veranderde, een wereld waarin blijkbaar alles kon en alles mocht en de bomen zelfs tot in de hemel leken te groeien, hoe geheel anders zou het lopen…
Ook een jaar waarin alle verworvenheden en zekerheden ‘rigoureus’ op de tocht kwamen te staan en de mens weer terug moest naar af. Met andere woorden, dat wij weer gewoon zelf na moesten gaan denken, want dat waren we ondertussen blijkbaar helemaal vergeten of misschien wel verleerd!
Veluwenaar en buitenman Louis zit in gedachten voor het raam van de jachthut te filosoferen– Foto: ©Fransien Fraanje
Vertrouwen
Het was ook een jaar waarin wij soms familie, vrienden en kennissen moesten missen en waar we nog regelmatig aan terugdenken, het zijn de lege plekken in ons leven die je soms naar de keel grijpen. Zij allen gingen ons voor als waarschuwing, dat ook wij eenmaal het aardse leven voor het eeuwige zullen moeten verwisselen.
Toch mogen we niet wanhopen en zullen we in vertrouwen blijven strijden voor een betere wereld, waarin geen afgunst, haat en jaloezie ons leven meer zal beheersen, want daar gaan we tenslotte voor. Een nieuwe morgen, met stralend zonlicht tussen de bomen van het Veluwse bos, een heel nieuw jaar tegemoet!
De morgenzon straalt door de bomen van het Veluwse bos, een nieuwe morgen is aangebroken – Foto: ©Louis Fraanje
Vrijbuitershart
Mijn beste vriend Jacob de boswachter zei laatst: “Wat is dat toch met jou, die hang naar een betere wereld, geloof je daar nog altijd in ouwe dromer. Is het misschien toch niet een beetje te hoog gegrepen?”
Och hoe moet ik het zeggen, altijd maar onderweg zijn, op zoek naar die heilzame wereld. Dan voel ik de onrust in mijn vrijbuitershart, en wordt de lokroep van het vrije veld zo sterk, dan moet ik naar buiten.
Jacob herkent dit gevoel als geen ander, het is ook juist dat gevoel, wat je als buitenmensen onder elkaar zo verbind. En ook al weet ik voor mijzelf, dat de zoektocht hiernaar steeds moeizamer zal worden, het geloof in die betere wereld en onze Schepper, is vast en zeker niet te ‘hoog’ gegrepen, en zal mij ook nooit loslaten!
De vrijbuiter in zijn element tussen de besneeuwde Douglassparren – Foto: ©Fransien Fraanje
Twaalf slagen
Hoe zal het gaan vannacht?
Als ik tegen middernacht naar buiten loop, en vanuit de verte heel vaag de klok van een kerktoren, haar twaalf slagen hoor slaan, dan is het oude jaar verleden tijd.
En… staat het nieuwe jaar 2021 alweer gereed, een heel nieuw jaar waarvan wij totaal nog niet weten wat het ons zal brengen.
We zullen het wel ervaren wat de toekomst ook brengen mag, de tijd zal het ons leren…
Wolken in de wind
Nu staan we met z’n allen op de drempel en als we achterom kijken ligt het oude jaar alweer achter ons, het is eigenlijk voorbij gevlogen. De dagen, weken en maanden, ze volgden elkaar op als wolken in de wind, een heel jaar lang, maar achteraf lijkt het maar even. En… we hadden nog zoveel plannen, maar wat is er uiteindelijk allemaal van terechtgekomen?
Wederzijds respect
Mijn inmiddels overleden vader zei altijd: “De mens wikt… maar God beschikt!” Niks meer en niks minder, daar sluit ik mij ten volle bij aan. Och… zo beleeft iedereen de ‘jaarwisseling’ op z’n eigen manier en… met ‘wederzijds respect’ is eigenlijk alles mogelijk. Met open vizier ‘hoopvol’ naar de toekomst!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 46
