Winter wonderland op de Veluwe…
Vroeger zeiden we vaak tegen elkaar: “Als de dagen lengen, gaan de nachten strengen” en in veel gevallen werd deze weerspreuk ook nogal eens bewaarheid.
Want, na de kortste dag in december, worden meestal de koudste winterdagen gemeten. En als er dan ook nog een dik pak sneeuw ligt, dan ben ik in mijn element, dat kan ik u wel vertellen, dan voel ik mij pas echt in een winter wonderland op de Veluwe. En zwerf maar even – in gedachten – heerlijk mee met mij…
Onze jeep hebben we achtergelaten in het winterse Veluweland – Foto: ©Louis Fraanje
Spookjesachtige doorkijkjes in een schijnbaar eindeloze witte wereld – Foto: ©Louis Fraanje
Eindeloze witte wereld
Zo zwerven we urenlang op ons gemak heerlijk langs bos en veld, over wit besneeuwde bospaden, en genieten we van spookjesachtige doorkijkjes in een schijnbaar eindeloze witte wereld. Ook hier achteraf, ver weg van de bewoonde wereld, is het de stilte die overheerst, wat een weelde.
Dwalen in de eenzaamheid van een winter wonderland – Foto: ©Louis Fraanje
Het haas gaat op z’n achterwerk zitten en kijkt ons recht in de ogen – Foto: ©Louis Fraanje
Een haas
Totdat er in de verte ineens iets bruins over de sneeuw huppelt, het komt regelrecht op ons af, het duurt niet lang of zien heel duidelijk dat het een haas is. Die zou je niet zo snel verwachten hier aan de bosrand, een geheel onverwachte ontmoeting dus, zowel voor ons als voor de haas.
Maar blijkbaar heeft hij ons nog niet opgemerkt, pas op een afstand van ongeveer vijfentwintig meter remt hij af, gaat op z’n achterwerk zitten en kijkt ons recht in de ogen. Erg lang duurt de confrontatie niet, want na enkele seconden draait de haas om zijn as en gaat er als een ‘haas’ vandoor. En wij weer terug naar onze auto!
Onze jeep is bijna onvindbaar geworden in de sneeuw – Foto: ©Louis Fraanje
Langs de boswegen lijken de besneeuwde bomen net een sprookjeswereld – Foto: ©Louis Fraanje
We rijden achter de jeep van Jacob de boswachter aan naar zijn huis – Foto: ©Louis Fraanje
Aan de keukentafel
Onderweg zien we de jeep van Jacob de boswachter, we stoppen even voor een praatje, maar Jacob nodigt ons uit om effe mee ‘naor huus te gaon’ voor een bakkie leut. Nou, dat doen we en zo rijden we achter elkaar door het besneeuwde bos naar de boswachterswoning.
Daar worden we gastvrij ontvangen door Lies de vrouw van Jacob, met een warme bak koffie, voorzien van een lekkere plak eigengebakken cake.
De kachel wordt opgestookt, en zo zitten we er even later ‘warmpjes’ bij, samen gezellig aan de keukentafel.
In de oude boswachterswoning hangt een bijzondere sfeer, je kunt hier de geur van bos en veld – letterlijk en figuurlijk – ruiken en voelen, dat is nou precies wat mij zo aantrekt in deze buitenmensen!
De kachel wordt opgestookt – Foto: ©Louis Fraanje
Buitenmensen
Over en weer worden herinneringen opgehaald, waarbij allerlei anekdotes de revue passeren, al dan niet voorzien van de nodige humor, zo vliegt de tijd voorbij zonder dat je het in de gaten hebt. Zo gaat dat nou eenmaal met buitenmensen onder elkaar, die raken eigenlijk nooit uitgepraat.
En ook al hadden we die middag alles bij elkaar maar één haas gezien, er was genoeg ‘stof’ om over te praten.
Boswachter Jacob formuleerde het heel mooi na afloop van ons gesprek: “In ieder geval weten we weer hoe de hazen lopen, Louis, ook al was het er vandaag dan maar één!” Kijk… dat is nou humor!
Gezelligheid kent geen tijd…
Het is weer eens flink laat geworden, ja… gezelligheid kent geen tijd, maar uiteindelijk moeten we dan toch maar weer eens opstappen. En zo nemen we dan toch afscheid van elkaar, er worden handen geschud (dat mocht toen nog), en met een hartelijk ‘tot ziens’ stappen we in onze jeep en keren tevreden huiswaarts!
Lees ook: In en om de oude jachthut – Deel 48
