Welkom – Foto: ©Yvonne Arentzen
Ieder schepsel heeft een eigen levensdraad…
Het is alweer tweeëneenhalf jaar geleden, dat iemand mij vroeg, of ik van fietsen houd. Nee, een fietser ben ik allang niet meer. Mijn voorkeur ligt overduidelijk bij wandelen.
‘Wil ik óók wel,’ hengelde mijn gesprekspartner naar gezelschap, ‘maar dan wel een beetje stevig doorstappen.’
‘Ik loop liever op mijn gemak rond om me te kunnen verwonderen over de kleine dingen in de wereld om me heen,’ antwoordde ik, ‘en dat gaat dan met een tempo van zo’n twee kilometer per uur.’
Onmiddellijk reageerde mijn gesprekspartner met de woorden ‘kan ik óók wel.’
Of ze dat oprecht meende… Ze is iemand die grotendeels aan de oppervlakte leeft en zichzelf vaak voor het voetlicht brengt op Facebook.
Als rechtgeaarde Vis duik ik liever de diepte in. Snel ‘succes’ op sociale media boeit me niet. Sterker nog, soms kan ik me helemaal verliezen in dagdromen. Met een brede boog zwem ik om de fuik van telkens nerveus controleren, of iemand ergens op gereageerd heeft heen. Wie mij spreken wil, is welkom in mijn Vissenkom – al maakt corona het contact met anderen niet echt makkelijk.
Eenzaam
Meer dan eens is me opgevallen, dat mensen die zichzelf vaak via sociale media in de schijnwerpers zetten en daar een groot deel van hun geestelijke hebben en houden delen in werkelijkheid eenzaam zijn. Ze smeken om aandacht die ze live niet krijgen. Zo iemand is mijn gesprekspartner van tweeëneenhalf jaar geleden. Ik vraag me vaak af, of mensen zoals zij in staat zijn van het leven te genieten, want vaak zien ze de kleine geluksmomenten in hun haast over het hoofd.
Ze zoeken hun heil in het publiceren van selfies met daarbij nogal eens teksten, waar angst, onzekerheid of aandachttrekkerij over elkaar heen buitelen. De nietszeggende of alles beamende reacties van ‘trouwe volgers’ getuigen doorgaans van eenzelfde leegheid. De schrijfster kickt op hun aandacht, want daar draait haar hele leven om: een podium met haar als ‘stralend’ middelpunt, een gedroomde BN’er. Eigenlijk diep triest dat sommige personen hun ‘sterrenstatus’ baseren op drijfzand.
Vaak naar buiten en op je gemak allerlei ontdekkingen doen, ook op grote hoogte – Foto: ©Yvonne Arentzen
Oog voor kleine dingen
Heel anders was maanden na de eerste gebeurtenis de reactie van een gesprekspartner, met wie het op een of andere manier van meet af aan heel goed klikte. We werden keer op keer erg blij van elkaar en dat vertaalde zich in bijzondere humor. Allebei ingetogen, geen allemansvriend, en ook wel verlegen wisselden we – wanneer haar drukke werkzaamheden in de supermarkt dat toelieten – wat wetenswaardigheden over onszelf uit. Toen ik haar vertelde, dat ik lang geleden onderzoek heb mogen doen naar edelherten en daarvoor vier dagen per week in het veld was, zei ze met haar blije lach die zonnestralen zaaide: ‘Dat lijkt mij ook wel mooi. Elke dag buiten.’
‘Maar het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Soms maak je ook nare dingen mee.’
‘Daar weegt al het mooie toch tegenop,’ jubelde ze bijna, ‘Het geluk zit in kleine dingen. Als je daar oog voor hebt, komt het helemaal goed.’
Zo’n positieve reactie op mijn werk had ik al die jaren nooit eerder van een vrouw gehoord. Ze vond mijn liefde voor de natuur en voor edelherten en moeflons in het bijzonder oprecht prachtig. Zulke mensen, die anderen niet naar de mond praten en niet om aandacht voor de eigen persoon jengelen, maken het verschil.
‘Ik ben eigenlijk nooit chagrijnig,’ zei ze op een vrijdagmorgen, ’Eigenlijk altijd wel blij, ja.’
Voordat ik erop bedacht was, ontvielen mij de woorden ‘blije mensen zijn mooie mensen… van binnen.’
Zij was net als ik even ondersteboven van het onverhoedse getsjilp van het verlegen vroege vogeltje, maar niet voor lang; haar lach vol zonnestralen kwam als vanouds tevoorschijn.
Het is ontzettend jammer, wanneer het leven een onverwachte wending neemt, waardoor zo’n prachtmens uit beeld verdwijnt.
Een liefdesverklaring zoals er zoveel op bomen te vinden zijn; het ware verhaal erachter is slechts weinigen bekend – Foto: ©Yvonne Arentzen
Verba volant, scripta manent
Kort en goed betekent dit: ‘een gesproken woord vervliegt in de lucht, een geschreven tekst blijft hangen’. Dat dit niet altijd waar is, valt uit het verhaaltje over mijn twee gesprekspartners af te leiden. De een kwakt kwistig ‘wetenswaardigheden’ uit haar leven in de bodemloze put met teksten die op Facebook een wereldwijde Fundgrube biedt, maar die woorden zijn door de lezer snel vergeten, zodra het beeldscherm oplicht en een nieuw bericht om aandacht schreeuwt. De ander spreekt eerlijk en oprecht woorden uit, die hun weg vinden naar het hart van de luisteraar en daar een warm onthaal vinden; wijze of lieve woorden zorgen voor een onuitwisbare indruk, een anker waar je je in tijden van nood aan kunt vastklampen.
Zo je doet, zo je ontmoet
Denken in uitersten maakt meer kapot dan een mens lief is. Grof gezegd komt het hierop neer: wie kiest voor zwart gooit alle kleuren op één grote hoop en kijkt er verder niet meer naar om, want het ligt allemaal wel goed zo. Wie kiest voor wit bant alle kleuren uit en heeft er geen omkijken naar, want er ligt immers niets. Geen enkel ding, geen enkel schepsel is hetzelfde. Leven draait daardoor niet om kiezen uit zwart of wit, maar om relativeren. De wereld is één grote lappendeken van uiteenlopende levens met elk verschillende eigenschappen in ruimte en tijd; voortdurend verdwijnen er levensdraden en verschijnen er andere om de lege ruimte zo goed mogelijk op te vullen. Wat het begint vormt, raakt gaandeweg uitgerafeld en verdwijnt uiteindelijk, maar voortdurend wordt de deken aangevuld met nieuwe lappen vol levensdraden die elkaar aanraken of juist niet.
Ieder schepsel heeft een eigen levensdraad
Als mens bezie je de lappendeken vanuit je eigen belevingswereld, terwijl je slechts onderdeel bent van een groots geheel. Ieder mens is koning of koningin in zijn of haar eigen wereldje. Wie je bent, wat je bent, ben jij alleen. Een ander kan meestal niet meer dan je buitenkant aanraken, maar er wel een pijnlijke kras op of in achterlaten. Een paar medemensen mogen een inkijkje krijgen in jouw leven onder de oppervlakte, maar doordringen tot in de kern lukt niemand.
Tot welke inzichten gesprekken en langzame wandelingen al niet kunnen leiden…
Zinloos is het je symbolen in schors te kerven,
Omdat niemand begrijpt dat je om dié tekens gaf.
Zinloos met gedachten in een kring te zwerven,
Omdat dat betekent: telkens weer terug bij af.
Elke dag betekent min of meer schoorvoetend sterven,
Elke tel die wegvalt een stap nader tot het graf.
Niemand kan een overvloed van gevoelens erven…
Ook al is dat iemand om wie je zielsveel gaf.
Intrigerend – welke betekenis schuilt er achter dit jaartal? – Foto: ©Yvonne Arentzen
Mede-leven
Wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet, doe dan eens een stapje terug. Wanneer je jezelf de tijd gunt door het bos de bomen te zien, ontdek je vanzelf dat elke vorm van leven uniek is en de moeite waard. Apart, bijzonder en ook wel onbevattelijk. Zeer zeker getekend door mede-leven!
