Herfst betekent vooral ook de dingen los te laten…
Onlangs zat ik tijdens één van deze mooie herfstwandelingen, ergens op een oude begraafplaats een beetje voor mij uit te filosoferen, omringd door al die prachtige verkleurde bladeren aan de bomen. Ook op de grond lag inmiddels een groot kleurentapijt van de gevallen bladeren, en daar tussen stonden allemaal grafstenen van bekende- en onbekende mensen, die gestorven waren en hier begraven liggen.
Het bleef al die tijd maar door mijn hoofd spelen, want… net als bij deze mensen op de begraafplaats, waren ook al die verkleurde bladeren eigenlijk ten dode opgeschreven, hoe mooi ze dan ook mochten zijn, en leek het hiermee dan toch schijnbaar ‘einde verhaal’…
Apart en toch bijzonder, schijnbaar verloren. Vertrapt en toch een wonder, zichtbaar herboren! – Tekst en foto: ©Louis Fraanje
Herboren
Maar… met de herfst is nu ook een periode van rust aangebroken, even tijd om bij te komen en vooral ook om tot jezelf te komen, even pas op de plaats maken. De tijd nemen om terug te kijken, de dingen te evalueren, en vooral ook los te laten, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.
De herfst is ook een tijd om de balans op te maken, je even heel goed bewust zijn van de betrekkelijkheid van alle dingen, tegelijkertijd kan het ook een gevoel van blijdschap geven, als de bladeren van de bomen vallen. Dan kun je er juist van genieten, omdat je weet dat na deze periode alles weer nieuw en herboren wordt, de eeuwige kringloop der dingen. Dan kun je al weer verlangen naar dat nieuwe leven, wat een wonder om dan herboren te worden, geweldig!
