Zwervende ‘weggenoten’ op het Kootwijkerzand …
Het is alweer even geleden, dat ik op de ochtend van 4 november jl. samen met Leonhard Vreekamp, de zoon van mijn inmiddels overleden vriend en dominee Henk Vreekamp(1943-2016), een flinke wandeling op het Kootwijkerzand heb gemaakt.
Eigenlijk was het ook een soort van hernieuwde kennismaking met de plek, waar in de zomer van 1996 zijn vader en ik elkaar voor het eerst ontmoet hebben en tegelijkertijd ook ‘vrienden voor het leven’ werden, een heel bijzondere plek dus!
Louis Fraanje en Leonhard Vreekamp zwervend in het Kootwijkerzand – Foto: ©Marten van Hooidonk
Terug
Vandaag gaan we samen terug in de tijd, samen weer terug naar de plek, waar ik 25 jaar geleden Henk Vreekamp voor het eerst heb ontmoet en het voelde of hij erbij was, of dat ze beiden erbij waren, ik bedoel ook zijn inmiddels overleden vrouw Marjo, de moeder van Leonhard, zij overleed op 17 juli 2018.
Dat bijzondere gevoel is sterker, dan dat ik het zomaar even uit kan leggen, maar het geeft wel heel duidelijk aan, dat er namelijk veel meer is tussen hemel en aarde, dan wij nietige mensen op deze aardbol kunnen begrijpen.
Vertrouwen
Al wandelend door de eenzaamheid van het stuifzand , komen de herinneringen naar boven. Innerlijke gedachten vormen de woorden, die leiden tot ‘diepgaande’ gesprekken, met de zoon van mijn overleden vriend Henk Vreekamp. Ja… soms lijkt het wel, of hij hen beiden vertegenwoordigd, zo vertrouwd als we met elkaar over de dingen praten, zo oprecht en puur, hoe kan het ook anders.
Het vertrouwde gevoel, dat de liefde voor zijn ouders gedeeld wordt, is voor Leonhard een grote troost, zoals hij zelf tijdens onze wandeling opmerkt en vervolgens aangeeft, dat het grote gemis natuurlijk zal blijven. Maar tegelijkertijd ook het besef zo bevoorrecht te zijn geweest, om zo lang en zo intensief met hen te hebben mogen leven.
Sporen in het zand – Foto: ©Louis Fraanje
Sporen
Zo zwerven we uur na uur door deze uitgestrekte zandwoestijn, tot ik opeens de prenten van een wild zwijn ontdek, die nog maar kortgeleden hier is overgestoken, en direct er naast in tegenovergestelde richting zien wij de pootafdrukken van een edelhert.
We turen de omgeving af, maar van beide dieren is geen taal of teken te bespeuren, dus gaat de voettocht verder.
.
Henk Vreekamp zomer 1996
Bijzondere plek
We zijn nu aangekomen bij het uiteindelijke doel van onze voettocht, de voor mij zo bekende en uitgestrekte zandvlakte met een heuvel die de prachtige naam ‘Dikke Bart’ heeft gekregen, het is ook de plek waar ik destijds Henk Vreekamp ontmoette. Een zandvlakte met enkele heuvels, waar in de middeleeuwen een heel dorp is verdwenen.
Op diezelfde plek waren toen in de zomer van 1996 een aantal studenten van de Universiteit van Amsterdam, opnieuw bezig met opgravingen onder leiding van Prof. dr. H.A. Heidinga, die ook in de jaren 1971-1975 de restanten van dit verdwenen dorp heeft laten opgraven, zodat men vrij nauwkeurig vast kon leggen hoe het er ruim 1000 jaar geleden uitzag.
Bloot gestoven wortels van enkele oude vliegdennen aan de heuvelrand – Foto: ©Louis Fraanje
Stilte
Aan de rand van de heuvel zijn de boomwortels van enkele vliegdennen compleet bloot gestoven, maar ze zitten vol leven, het zijn taaie rakkers deze bomen, net als die oude Veluwenaren.
Hier rusten we even uit en genieten van de stilte om ons heen, een stilte die ons even alleen laat, een ieder met zijn eigen gedachten en z’n eigen beslommeringen des levens, dat is een natuurlijke gang van zaken, maar vandaag komt alles wel heel dichtbij.
Twee ‘weggenoten’ en vrienden in verbondenheid – Foto: ©Louis Fraanje
Verbondenheid
Hier in de eenzaamheid van het Kootwijkerzand, op deze ’emotionele’ en tegelijk ‘historische’ plek en dag, is het gevoel van verbondenheid nog sterker dan elders, want oude liefde roest niet.
Hier zijn we vooral ‘Mens op Aarde’, zoals Leonhard zijn vader en onze vriend Henk Vreekamp, het altijd zo mooi kon formuleren.
Twee weggenoten van toen, en deze twee weggenoten en vrienden van nu, die daarbij vooral ook elkaar respecteren en de ruimte geven, om die grote reis op deze kleine en nietige aardbol te kunnen volbrengen!
Tenslotte
Natuurlijk is er nog veel meer te schrijven, dan ik in het voorgaande heb kunnen optekenen, want… als echte vrienden heb je elkaar zoveel te vertellen en zijn er talloze momenten en duizenden woorden denkbaar. Och… het is in principe eigenlijk maar een pennenstreek in het leven van twee mensen, waarbij het gewoon mooi en waardevol is om ook iets van elkaar te kunnen leren en te mogen delen!
“Geen antwoorden, maar vragen… “
*******************************************************************************************************************************
