Probeer zoveel mogelijk inspiratie uit de goede en mooie dingen van het leven te halen…
En mede daarom kom ik telkens weer terug op mijn oude stek, daar ergens ver weg in de eenzaamheid van de Veluwse bossen, dat heerlijke plekje grond met die oude jachthut. Daar voel ik mij een echte vrijbuiter van de Veluwe.
Ouderwetse winter
Vooral als het dan eindelijk weer eens zo’n echte ouderwetse winter is, met een dik pak sneeuw, nou dan ben ik echt in mijn sas, en dan houd je mij echt niet binnen. Nee, dan begint mijn vrijbuitersbloed sneller te stromen, dat was vroeger als kind al zo en dat is nooit meer verdwenen, de sporen van het wild volgen die ze duidelijk zichtbaar afdrukten met hun poten in de vers gevallen sneeuw.
De oude jachthut in het winterse landschap op de Veluwe – Foto: ©Louis Fraanje
De wind van voren
Het Veluwse bos is inmiddels verandert in een witte wereld, en het lijkt wel een sprookje als ik vanuit het bos de jachthut zie liggen, wat een weelde om hier te zijn en de puurheid van de natuur zo intens te kunnen beleven.
We zetten de pas er maar eens stevig in, want dat stilstaan is ook niet alles met deze kou, de sneeuw kraakt soms wel heel erg hoorbaar onder mijn voetstappen, maar ja… het is niet anders.
Ik heb in ieder geval de wind van voren en dat is in mijn geval niet verkeerd, want dan heb je eerder kans om wild te speuren, want dan horen en ruiken ze jou niet zo snel.
Het Veluwse bos is inmiddels verandert in een witte wereld, en het lijkt wel een sprookje – Foto: ©Louis Fraanje
Prenten in de sneeuw
Terwijl ik inmiddels alweer een aardig eindje op pad ben, kom ik in het oude gedeelte met Amerikaanse eiken, daar hoop ik met wat geluk misschien wel wild tegen te komen, al blijft het altijd een verrassing.
Het blijft koud, maar dit is pas echt genieten en ik sjouw weer verder over de maagdelijke bospaden, totdat ik ineens wat prenten in de sneeuw ontdek. Bij nader onderzoek blijken het hertenprenten te zijn, en hoewel ze aardig vers zijn, is er in de wijde omtrek geen hert te bekennen.
En daar staat ineens midden op het pad de koning van het Veluwse woud – Foto: ©Louis Fraanje
Een hert
Maar net op het moment, dat ik weer verder wil gaan, zie ik wat verderop ineens wat bruins vanachter de hoge bomen tevoorschijn komen. Ik sta gelijk als versteend, en wat denk je… daar staat ineens midden op het pad de koning van het Veluwse woud, een edelhert. Heel even blijft hij staan en kijkt wat nieuwsgierig om zich heen, gooit zijn kop omhoog en kijkt nog eens heel doordringend mijn kant op. Blijkbaar vertrouwt hij het toch niet helemaal, daarvoor is zijn gedrag te onrustig, En als hij nog eens goed in mijn richting heeft gekeken, besluit hij er dan toch maar geheel op zijn gemak vandoor te gaan.
Dat doe ik dan ook maar, na deze prachtige ‘onverwachtse’ ontmoeting, zomaar op een winterse dag op de Veluwe, een natuurmoment met een gouden rand!
Lees ook: In en om de oude jachthut Deel 55
