Veluwenaar Louis Fraanje
Herinneringen aan onze moeder en het ‘bakkie’ soep…
Het is vandaag inmiddels alweer 19 jaar geleden, dat onze moeder(88) op 9 december 2003 te Barneveld is overleden.
Toen ik deze oude foto tegenkwam in mijn archief, kwamen tegelijkertijd de herinneringen weer naar boven.
Op zaterdag was er altijd een grote pan soep en daarbij een broodje met kaas, die traditie heeft heel wat jaren geduurd, ook nadat mijn vader was overleden.
Effe tussen de middag op zaterdag een ‘bakkie’ soep bij moeder halen, mijn broers en zussen, neven en nichten, vrienden en kennissen etc. zullen zich dat allemaal zeker nog herinneren.
Eenvoud en gastvrijheid
Ik kom uit een groot gezin van tien kinderen, zeven jongens en drie meisjes. Mijn ouders waren gewone, eenvoudige, hardwerkende en gelovige mensen. Mensen die alles voor hun kinderen over hadden en ieder dubbeltje wel drie keer om moesten draaien voordat het uitgegeven kon worden.
Altijd ‘zuunig’ en altijd bedenken of ‘t wel ‘liejen'(lijden) kon. Toch, als ik daar nu op terugkijk, dan schaam ik mij niet, maar dan ben ik juist trots op mijn ouders!
Zo ging het van kinds af aan bij ons thuis en ook al was het niet altijd even gemakkelijk, een bekende uitspraak van mijn moeder was: “Waar plek is voor tien mensen, kunnen er ook wel elf aan tafel!” Dan maar allemaal iets minder, maar nooit werd iemand met een lege maag weggestuurd, want velen waren welkom in het ouderlijk huis, waar ‘gastvrijheid’ hoog in het vaandel stond!
Effe tussen de middag op zaterdag een ‘bakkie’ soep bij moeder halen – Foto: ©Louis Fraanje
Zorgzaam
Onze zorgzame moeder Derkje (Dit) Fraanje- van Uffelen, is bijna negen-en-tachtig jaar oud geworden, maar… ik heb in het verleden weleens gezegd, dat ze van mij nog veel langer had mogen leven, want als je zoveel van iemand houdt, dan wil je die persoon niet kwijt.
Mijn vader moest ik al veel eerder missen, en ook dat was heel verdrietig, maar als je ze allebei kwijt bent, besef je pas goed het gemis. Maar… ik weet, dat waar ze nu zijn, zich veel gelukkiger voelen, dan hier op deze aarde en dat is voor mij een troostvolle gedachte!
Tenslotte…
Ik hoop dat het ook een beetje steun geeft aan anderen, die er vast wel iets in herkennen. Vroeger zeiden ze vaak : “D’r staot gien kruuwaogen um stil!”, en zo is het leven. Geboren worden, opgroeien en dan uiteindelijk sterven, de natuurlijke kringloop van het leven, daar zal geen mens ook maar iets aan kunnen veranderen, want de mens wikt, maar God beschikt!
Lees ook het gedicht: Mijn vader…
