Een zichtbare herinnering aan Hubertus in het Museonder
Inmiddels heeft een preparateur de kop van Hubertus na zijn dood – op dinsdagochtend 21 september 2021 – op een levensechte wijze weer het licht doen zien, zodat hij als een zichtbare herinnering bewaard blijft voor het nageslacht.
De kop van Hubertus, met links en rechts van hem de afwerpstangen die hij door de jaren heen heeft afgeworpen, hangen nu op een prominente plek in het bezoekerscentrum ‘Museonder’.
Op de stangen van de eerste en tweede kop na, die misten wij nog, maar blijkbaar zijn deze om de ene of andere reden niet gevonden destijds, maar verder hangen alle afwerpstangen te pronken aan de wand.
Het Museonder is dagelijks geopend tussen 9.30 en 17.30 uur.
De kop van Hubertus, compleet met de afwerpstangen aan de wand in het Museonder
Hubertus vooraanzicht – Foto: ©Louis Fraanje
Links met blind oog – Foto: ©Louis Fraanje
De rechter afwerpstangen van Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
De linker afwerpstangen van Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Informatie bord over Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Informatiebord Hubertus
Dit hert was het meest gefotografeerde hert van De Hoge Veluwe – en misschien wel van heel Nederland. Dat kwam door zijn imposante gewei en zijn benaderbaarheid: het dier was niet schuw en trok zich weinig aan van mensen.
Hij kreeg de bijnaam Hubertus, omdat hij vaak te zien was in de buurt van Jachthuis Sint Hubertus, in het noorden van het Park. In september 2021 raakte hij ernstig gewond tijdens een gevecht met een soortgenoot en is hij uit zijn lijden verlost.
Geweistangen
Mannelijke edelherten zijn te herkennen aan hun gewei, maar niet het hele jaar. In het voorjaar werpen ze hun gewei af. De nieuwe geweistangen beginnen meteen te groeien, met centimeters per week. In de zomer is het nieuwe gewei volgroeid.
Vanaf hun vijfde jaar zijn individuele edelherten te herkennen aan hun gewei, dat dan een karaktirestieke vorm krijgt en houdt. De jachtopzichters van De Hoge Veluwe verzamelen de afgeworpen geweistangen, omdat deze informatie geven over de conditie van de herten in het Park. Hierboven zijn de verzamelde geweistangen van Hubertus te zien.
Tenslotte
Samen met onze natuurvrienden Florus en Jannie van den Berg uit Harskamp, hebben wij Hubertus eigenlijk al vanaf zijn geboorte in 2011 gevolgd, gefotografeerd en over hem geschreven, inmiddels al 217 delen.
We voelden ons zeker verbonden met hem en ik denk dat hij ons zeker wel herkende als we in zijn buurt kwamen.
Het was echt een bijzonder en apart dier, vooral ook omdat hij in principe helemaal niet schuw was en als een echte vrijbuiter ‘onverstoord’ zijn eigen wissels trok door bos en veld op de Hoge Veluwe!
Het legendarische hert Hubertus is helaas niet meer, hij is 10 jaar oud geworden!
Een prachtige foto met het legendarische hert Hubertus voor het Jachthuis St. Hubertus – Foto: ©Louis Fraanje
Boven onder de prijswinnende foto van Hubertus: Een kijkje bij de winnende foto in Apeldoorn!
Een trotse fotograaf bij zijn winnende foto als verlichte ‘poster’ op het station in Apeldoorn – Foto: ©Fransien Fraanje
Dankwoord
Tot slot rest ons nog om de mensen van het Nationale Park De Hoge Veluwe te bedanken voor hun inzet om dit eerbetoon aan Hubertus te verwezelijken.
Ook een bijzonder woord van dank aan de boswachters en jachtopzichters, die al die jaren vaak een extra ‘oogje’ in het zeil hielden, waarvoor onze welgemeende dank.
Naast onze vaste natuurvrienden Florus en Jannie van den Berg, wil ik al die andere ‘gelijkgestemden’ bedanken, die regelmatig op de Hoge Veluwe vertoeven en vertoefden en derhalve Hubertus een warm hart toedroegen.
Het legendarische hert Hubertus is niet meer, maar de herinneringen aan dit bijzondere hert, zullen in de verhalen blijven voortleven!
Lees ook: Het legendarische hert Hubertus Deel 218
*******************************************************************************************************************************
Alle verhalen lezen vanaf deel 1: Het legendarische hert “Hubertus” – Alle delen…
