Veluwenaar Louis Fraanje
Zomaar een klein gedichtje uit het leven gegrepen…
Soms dan sta je zomaar ineens op een plek en valt je oog ergens op, waarin je iets herkent, een voorwerp of een gebouw of kunstwerk, het maakt niet uit, maar het roept iets op.
Dat overkwam mij een tijdje geleden op het Landgoed Het Paradijs tussen Barneveld en Terschuur, ik liep langs de Barneveldse Beek en zag in de verte een bruggetje liggen, gewoon een bruggetje zoals er zoveel zijn, maar in het licht van de avondzon maakte het iets in mij los.
Gedachten en herinneringen
En als dan eenmaal de foto is gemaakt, dan komen de gedachten en herinneringen, dan zie ik mijzelf weer als kleine jongen dwalen door het oude bos van vroegeren sluipen als een indiaan. Ontmoetingen met het wild, of kijken naar de vogels en stilletjes luisteren naar hun lied, allemaal verhalen waardoor je wordt geraakt.
Ik heb geprobeerd om al die dingen in enkele regels uit te drukken en samen te vatten in een proza-gedicht.
Het bruggetje zoals er zoveel zijn, maar in het late zonlicht maakte het iets in mij los. – Foto: ©Louis Fraanje
Het bruggetje
In de stilte van de avond,
ergens ver weg in het bos.
Ligt een heel oud bruggetje,
te dommelen in het groen.
Het late zonlicht geeft,
de bomen nog meer glans.
Het lijkt een sprookje,
uit mijn kinderlijke dromen.
Dan zie ik mijzelf weer,
als kleine jongen dwalen.
Door het bos van vroeger,
en sluipen als een indiaan.
Ontmoetingen met het wild,
verscholen in het struikgewas.
Of kijken naar de vogels,
en luisteren naar hun lied
Het water kabbelt zachtjes,
heel stilletjes aan mij voorbij.
Onder het bruggetje door,
naar de einder in de verte.
Zo slingert de beek,
zich door het landschap.
En laat het bruggetje,
gewoon voor wat het is.
Tekst: ©Louis Fraanje
