Veluwenaar Louis Fraanje
Zomaar wat herinneringen en een gedicht…
Ik weet niet hoe het bij anderen is gesteld, maar als je ouder wordt, ga je toch wat vaker achterom kijken en komen de vele herinneringen weer naar boven. Vooral als ik door de bossen van de Veluwe zwerf en de voor mij zo bekende plekjes tegenkom. Dan beleef ik weer de gebeurtenissen van toen, die als een film voorbijkomen en waarbij ik eerste rang mag zitten.
Natuurlijk onderwijs
Daar middenin de eenzaamheid van de Veluwse natuur, voel ik de verbondenheid met het verleden. Het vrije en ongebonden kind van toen en die oudere man van nu, een zwervende vrijbuiter langs het bospad, met zijn onafscheidelijke hoed en wandelstok.
Verbondenheid
Dan zie ik mijzelf weer als kleine jongen voor de allereerste keer van mijn leven door de knieën gaan, bij het zien van een pasgeboren reekalfje en mij verwonderen over dit tere wezentje, dat daar zo kwetsbaar en ongeschonden op de bosgrond lag.
Of soms urenlang een kruisspin observeerde, die tussen de struiken bezig was haar kunstig web te weven, de draden allemaal zo nauwkeurig en precies op afstand van elkaar en met elkaar verbonden.
Een pasgeboren reekalfje dat daar zo kwetsbaar en ongeschonden op de bosgrond lag – Foto: ©Louis Fraanje
Oog in oog
De onverwachte ontmoetingen en het plotselinge verschijnen van het wild tussen de bomen of op het bospad, deed mijn bloed vaak sneller stromen. Vooral wanneer ik ‘oog in oog’ stond met edelherten, reeën, moeflons, zwijnen, vossen en dassen, noem ze maar op, dan voelde ik mij met hen verbonden en beleefde ik het als natuurlijk onderwijs, gewoon buiten in de vrijheid van bos en veld.
Wisselende seizoenen
Ontelbare keren zat ik onder de oude bomen aan de rand van het bos en beleefde ik de seizoenen. Vooral in het voorjaar, als de natuur tot leven kwam en alles weer kleur kreeg, maar ook als de zomer weer teneinde was en de herfst met wapperende vanen en duizenden kleuren haar intrede deed, dan genoot ik met hart en ziel.
Eigen verhaal
Uiteindelijk was het dan de winter met zijn gure en koude dagen, waarin alles zo dood en eenzaam leek en je zou denken dat al het leven verdwenen was, maar niets is minder waar, want als het bos bedekt lag onder een witte deken, vertelden de vele sporen in de sneeuw van ieder dier afzonderlijk, een ieder zijn of haar eigen verhaal.
Dit alles tezamen en met eerbied voor die grote Schepper aller dingen, was de aanleiding voor het onderstaande gedicht.
Wandelen door het heden en verleden – Foto: ©Fransien Fraanje
Kind der natuur
Dwalen, denken en dromen,
dat doe ik tussen de bomen.
Zwervend over eindeloze wegen,
veel gehoord en veel gezwegen.
Een beetje eigengereid misschien,
maar zodoende heb ik veel gezien.
Van kinds af aan, van haar en veer,
hert en zwijn en nog veel meer.
Zo zwervend langs het wildspoor,
trok ik de Veluwse bossen door.
Genietend van geluiden en geuren,
met de kijker om het wild te speuren.
Nooit zal ik het ogenblik vergeten,
dat ik bij een reekalfje heb gezeten.
Zo kwetsbaar en zo ongeschonden,
waren wij met de natuur verbonden.
Daarna volgden vele ontmoetingen,
het grote wild, maar ook de kleine dingen.
Een kruisspin die haar kunstwerk weefde,
natuurlijk onderwijs dat ik toen beleefde.
Vaak zat ik onder eeuwenoude bomen,
en zag de seizoenen gaan en komen.
Dan begon het in mijn hart te zingen,
van die grote Schepper aller dingen.
Tekst: ©Louis Fraanje
