Geen opgeheven vinger, maar een liefdevolle vermaning!
Inmiddels alweer een tijdje geleden, zijn wij wezen condoleren bij de familie van een hele goede kennis van ons in Barneveld, hun moeder is op 92 jarige leeftijd overleden. Een zorgzame moeder, oma en overgrootmoeder, met op de rouwkaart de prachtige woorden: “ We zijn dankbaar voor wat ze voor ons en voor anderen heeft betekend.” Dit werd ondersteund door haar geloof met de tekst: “Alleen bij God vindt mijn ziel haar rust, van Hem komt mijn redding.”- Psalm 62 vers 2
Herinneringen
Bij zo’n afscheid gaan onze gedachten ongemerkt terug naar mijn eigen moeder en kwamen de vele herinneringen aan haar weer naar boven. Dat gevoel werd onlangs nog eens extra versterkt, toen ik een afbeelding tegenkwam van een prachtige ets, die gemaakt was door de Belgische kunstenaar Romain Malfliet uit Sint Niklaas Waas(1910-2006).
Naast deze schitterende afbeelding, sprak ook de titel mij heel erg aan: “Moeder met blij kindje op de schoot”.
Met dank aan: https://www.belgian-art-
Onder ogen
Toen ik dit beeld nog eens goed op mij in liet werken, kwam een belangrijke gebeurtenis uit mijn kindertijd naar boven, een dierbare herinnering, die op mijn netvlies staat gebrand.
Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren, toen ik op een keer aan mijn moeder vroeg waarom ik niet naar bepaald werelds feest mocht gaan.
Ze keek me heel doordringend aan, met ogen vol van liefde en mededogen, daarna pakte ze mij op en nam me op haar schoot en zei toen: “Mijn lieve kind, ik hou heel veel van je en ik begrijp best dat je er heen wilt, maar bedenk dan wel, dat waar je ook heengaat in je leven en waar je ook bent, ten allen tijden die grote Schepper onder ogen kunt komen!”
Diepe indruk
Of ik wel dan niet gegaan ben, dat weet ik niet meer, maar wat ik wel weet, dat die liefdevolle woorden van mijn moeder destijds een diepe indruk op mij als kind hebben gemaakt en nooit meer uit mijn gedachten zijn verdwenen!
Wat heb ik veel van haar gehouden, ze was een zorgzame moeder, die bijna 89 jaar oud is geworden, daarover heb ik in het verleden weleens gezegd, dat ze van mij nog veel langer had mogen leven, want als je zoveel van iemand houdt, dan wil je die persoon niet kwijt.
Mijn vader moest ik al veel eerder missen, en ook dat was heel verdrietig, maar als je ze allebei kwijt bent, besef je pas goed het gemis. Maar… ik weet, dat waar ze nu zijn, zich veel gelukkiger voelen, dan hier op deze aarde en dat is voor mij een troostvolle gedachte!
Eenvoudig
Ik kom uit een groot gezin van tien kinderen, zeven jongens en drie meisjes. Mijn ouders waren gewone, eenvoudige, hardwerkende en gelovige mensen.
Mensen die alles voor hun kinderen over hadden en ieder dubbeltje wel drie keer om moesten draaien voordat het uitgegeven kon worden. Altijd ‘zuunig’ en altijd bedenken of ‘t wel ‘liejen'(lijden) kon. Toch, als ik daar nu op terugkijk, dan schaam ik mij niet, maar dan ben ik juist trots op mijn ouders!
Gastvrijheid
Zo ging het van kinds af aan bij ons thuis en ook al was het niet altijd even gemakkelijk, een bekende uitspraak van mijn moeder was: “Waar plek is voor tien mensen, kunnen er ook wel elf aan tafel!” Dan maar allemaal iets minder, maar nooit werd iemand met een lege maag weggestuurd, want velen waren welkom in het ouderlijk huis, waar ‘gastvrijheid’ hoog in het vaandel stond!
Steun
Ik hoop dat het ook een beetje steun geeft aan anderen, die er vast wel iets in herkennen. Vroeger zeiden ze vaak : “D’r staot gien kruuwaogen um stil!”, en zo is het leven. Geboren worden, opgroeien en dan uiteindelijk sterven, de natuurlijke kringloop van het leven, daar zal geen mens hier op aarde ook maar iets aan kunnen veranderen, want de mens wikt, maar God beschikt!
Louis Fraanje
*****************************************************************************************************************************************
Lees ook het gedicht: Mijn vader…