Klik hier om eerst deel 1 te lezen
Klik hier om eerst deel 2 te lezen
Geloof het of niet, maar in februari 1971 stelde ik Poortvliet voor om weer vroeg in de middag te komen en zijn hagelgeweer mee te nemen voor op de vos. Nu had ik ongeveer dezelfde methode in gedachten als in deel 2; met dit verschil dat ik nu in de Imbosch een langgerekt en jong bosvak, dat bekend stond als Velperstrepel, op het oog had.
Het ongeveer twee hectare grote bosvak was in stroken beplant met Sitka-spar, Grove-Den en Tsuga’s. Het werd halverwege doorsneden door een slenkje, een overblijfsel uit de laatste ijstijd. Aan de lange zijden werd het bosvak begrensd door wandelpaden.
Ik ging er van uit dat wanneer een vos zich in dat bosvak bevindt, hij waarschijnlijk niet via de wandelpaden ruimt, maar dat hij via het slenkje naar het aangrenzende perceel zou gaan.
Ik liet Poortvliet posten op een wissel in dat slenkje waar ik wel eens een vos had gezien. Opnieuw gebruikte ik de onafscheidelijke pijp van Poortvliet, mijn zakdoek en mijn wollen das als keerposten. Langs de andere zijde van het bosperceel had ik halverwege de jeep, met draaiende motor, geparkeerd terwijl de autoradio op vol volume aanstond. Omdat het woensdagmiddag was had Poortvliets zoon Tok vrij van school. Poortvliet had vooraf gevraagd of er bezwaar bestond om zijn zoon mee te nemen. In tegendeel, want voor een drukjachtje op de vos kon ik wel een extra drijvertje gebruiken.
Het wonder van het slenkje in de Velperstrepel
Nadat ik Tok goed had geïnstrueerd, gaf ik met een armgebaar aan het bosperceel te betreden. We waren nog maar amper al kuchend en pratend het bosvak ingelopen of we hoorden al een schot. En kort daarna een tweede. Zou Poortvliet twéé vossen hebben geschoten of…. twee keer mis? Gehaast maande ik zoon Poortvliet om in een rechte lijn naar zijn vader te lopen. Ik zag Poortvliet aan de overzijde van de slenk boven op de richel onthutst staan kijken. Terstond vroeg ik hem wat er gaande was. Hij vertelde dat precies op de aangewezen wissel plotseling een vos overstak. Kennelijk zat Poortvliet met zijn eerste schot een beetje achterop maar de vos viel wel ter plaatse neer. Toen Poortvliet van zijn euforie was bekomen zag hij dat de vos de lopers er weer onder kreeg en moeizaam met zwaaiende lont doorliep naar de hoge richel van de slenk.
Poortvliet vertelde:”Ik aarzelde geen moment en loste een tweede schot waarbij ik voor mijn gevoel prima afkwam. Gelijktijdig op dat schot was de vos over de rand van de richel aan mijn zicht onttrokken. Toch heb ik goede hoop dat hij ergens gestrekt ligt.”
Inderdaad hoefden wij niet ver te zoeken want op geringe afstand lag de vos.
Huwelijks cadeau
Omdat Poortvliet en ik door de jaren heen geen vreemden voor elkaar bleven, praten we met elkaar over van alles en nog wat. Dus niet alleen over de werkzaamheden maar ook over privé aangelegenheden. Terloops vroeg Poortvliet of ik al getrouwd was. Dat moest ik ontkennen. Maar toevallig hadden wij, heel recentelijk, besloten aan het eind van 1971 te trouwen. Heel bedachtzaam deelde Poortvliet toen mee: “Ton, ik ben voornemens om van deze vossen-jachtbelevenis een mooie tekening te maken en die je als huwelijkscadeau te doen toekomen”. Ik was sprakeloos van blijdschap. “Maar je moet wel even wachten voordat ik je die tekening kan overhandigen omdat
die eerst naar Duitsland gaat voor één of andere jachtkalender” liet Poortvliet weten. Poortvliet is zijn belofte nagekomen. Hij schonk ons een tekening waarop Poortvliet zichzelf als jager op de vos in het slenkje van de Velperstrepel in de Imbosch heeft uitgebeeld. Het tafereel bevat details die van een fotografisch geheugen getuigen. Kennelijk was Poortvliet zelf ook verguld met deze geslaagde tekening. Hij vroeg mij of hij die terug mocht kopen zodat ik geld als huwelijkscadeau zou hebben. Vriendelijk heb ik zijn voorstel afgewimpeld en nu kijk ik nog dagelijks, al bijna 38-jaar, met veel genoegen naar een gedetailleerd en natuurgetrouw getekend kunstwerk.
Het huwelijkscadeau
