Op onze zwerftocht door het Veluwse bos hoorden wij wat gekraak tussen de bomen. Plotseling stonden Fransien en ik oog in oog met een edelhert. Een schitterende achttienender met een breed uitgelegd gewei stapte statig vanuit de dekking het verlaten bospad op. Als aan de grond genageld bleven we staan, camera in de aanslag. Het kale winterse bos ademde een mystieke sfeer,het leek wel een levend schilderij.
Minutenlang hebben we daar zo gestaan, en genoten van dit prachtige tafereel dat zich voor ons afspeelde. Het zal niet zo heel erg lang meer duren en dan werpen de herten hun gewei weer af. Een raar gezicht is dat om te zien, maar binnen enkele maanden zetten ze weer een heel nieuw gewei op. Een heel bijzonder natuurgebeuren is dat om mee te maken. Als het zover is hopen wij u er wat van te kunnen laten zien.
