Anja Arentzen

Anja Arentzen 1957 De eerste keer dat zij zich herinnert bewust kennis te hebben gemaakt met de natuur was zomer 1959. Zij zag toen tijdens een vakantie in Ouddorp aan zee een zeester en ze sneed haar vingertjes lelijk aan helmgras. Op zesjarige leeftijd zag zij tijdens een fietstocht op de Holterberg voor het eerst een ree. Sindsdien is zij verknocht aan de natuur. Fotografie kwam pas later, toen ze op schoolreis naar Wenen de Agfa Isoletta van haar vader meekreeg. Dat het diarolletje door de ontwikkelcentrale verkeerd werd ontwikkeld, heeft haar niet ontmoedigd verder te gaan met natuurfotografie. Al tijdens haar studie Nederlandse taal- en letterkunde kocht zij haar eerste spiegelreflex met een eenvoudig teleobjectief. Al snel volgde een doka, een betere camera en tal van objectieven. Van een oude geweerkolf maakte ze een prachtig schouderstatief (iets waar ze tegenwoordig niet meer mee rond durft te lopen). Het Nationale Park De Hoge Veluwe en de Koninklijke Houtvesterij Het Loo werden, toen zij nog op de Veluwe woonde, zeer frequent bezocht. Bij thuiskomst werden de filmrolletjes zelf ontwikkeld en werden de foto’s zelf afgedrukt. In de resterende vrije tijd verslond zij boeken over flora en fauna. Een vaste betrekking in het voortgezet onderwijs maakte een verhuizing naar het noorden noodzakelijk. Een dikke twintig jaar kwam zij door verschillende oorzaken niet meer op de Veluwe. Het werk als docent Nederlands en decaan van het vwo slokt haast alle tijd op. Gefotografeerd wordt er desondanks (slechts een dag in de week), maar dan wel in de buurt: natuur, klokkenstoelen, oude middeleeuwse kerken, kunst in de openbare ruimte … onderwerpen te over. De grenzen werden steeds weer verlegd. Omdat ze meeging als begeleider tijdens de jaarlijkse ckv-excursie van alle klassen 4 naar het Kröller-Müllermuseum, kwam zij weer naar de Hoge Veluwe. De Veluwe bleef trekken, hoewel ze voor natuurfotografie haar eigen tuin, nu ja, lap grond niet eens hoeft te verlaten. Daar zijn niet alleen veel vogels te zien, maar ook het ree, de vos, de marter, de bunzing, de hermelijn, de wezel, de egel en allerhande soorten muizen laten zich er zien. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij een eigen vogelobservatiehut heeft en op eigen grond veel gebruik maakt van de schuiltent. Sinds twee jaar komt ze weer met enige regelmaat op de Veluwe. De oude spiegelreflex is inmiddels verruild voor een digitale uitrusting, zodat ze - zoals ze zelf zegt – op de Veluwe ook met haar leuk gevulde glasbak kan spelen. Het maakt niet uit wat er voor de lens komt: landschappen, kunst, planten… Specialiteit? Eerst een fraai landschap uitzoeken en dan maar wachten tot het op die plek gewenste wild zich vertoont. Eerste voorwaarde: geen foto maken die iedereen al heeft. Tweede voorwaarde: geen verstoring veroorzaken en alert in de lens blikkend wild vlak voor de vlucht fotograferen. De derde voorwaarde: eindeloos geduld bij het aanzitten en het niet erg vinden eerst zeven keer voor niets vele uren aan te zitten. De vierde voorwaarde: in alle stilte ergens zitten, samen met haar zus (de hele week voelt ze het drukke schoolleven om zich heen, in het weekend wil ze absolute rust, stilte). Ze voelt zich te gast in de natuur en zal deze immer met respect benaderen. Daarnaast interesseert zij zich als taalkundige in communicatie tussen dieren, in gedrag. Het is leuk te luisteren naar een roedel babbelziek kaalwild, het is leuk te zien hoe herten elkaar verzorgen, waarbij de communicatie soms wederzijds is, soms van een kant komt, het is leuk het rauwe gedrag van zwijnen te zien. In de natuur raakt ze nooit uitgekeken. En dan zijn er ook nog de klokkenstoelen, middeleeuwse kerken en de kunstwerken in de openbare ruimte. Het leven is zo gek nog niet.