Yvonne Arentzen

In 1978 kreeg Yvonne Arentzen (bouwjaar 1961) haar eerste camera en daarmee had ze naast tekenen en lezen een fantastische nieuwe hobby: kunst op straat, bouwwerken en landschappen fotograferen. Uit die tijd stamde ook haar wens bioloog te worden, maar dat feest ging niet door wegens te slechte cijfers voor natuurkunde. In de bovenbouw van het VWO moesten bètavakken (wis-, natuur- en scheikunde) het veld ruimen voor de typische alfavakken (talen) en werd de studiekeuze bijgesteld naar Nederlandse taal- en letterkunde – ook geen slechte keus voor een leesbeest, dat ook nog eens graag zelf de pen ter hand neemt. Al tijdens de studie kwam in de fotografie het accent te liggen op natuurfotografie. Daarvoor werden heel wat boeken uit de bibliotheek geleend en heel wat wandelingen gemaakt om het gedrag van dieren te leren kennen. Dat betaalde zich na verloop van tijd uit in de succesvolle keuze van aanzitplaatsen en het maken van geslaagde foto’s. Na het afstuderen in 1984 bleek het ondanks honderden sollicitaties onmogelijk betaald werk te vinden. Daarom werden de bakens verzet: via een omweg proberen op een of andere manier (biologisch) onderzoek te mogen verrichten. Yvonne begon aan de hand van eigen waarnemingen en literatuurstudie artikelen te publiceren in Het Edelhert en daarmee kwam de waardering waar ze op hoopte. De grootste beloning voor alle ‘moeite’ kreeg ze van ir. Cees Stefels, die haar in 1989 uitnodigde voor een uitwisseling van gedachten over wildbeheer; dit bleek achteraf een sollicitatiegesprek te zijn, dat haar voor vijf jaar een onderzoeksbaan opleverde in het Nationale Park De Hoge Veluwe. Wat ze op dat moment nog niet kon vermoeden, was dat Cees Stefels tijdens haar eerste onderzoeksjaar met pensioen zou gaan en dat zijn opvolger onaangekondigd het onderzoek stop zou zetten. Van het ene op het andere moment viel een droom in duigen. Het ontslag en de vanwege de schrijverij opgebouwde naamsbekendheid met alle daaraan verbonden negatieve aspecten (achtervolgd worden tijdens boswandelingen, want ‘Yvonne Arentzen heeft de herten aan een touwtje’) leidden tot het besluit de (Hoge) Veluwe ‘voorgoed’ de rug toe te keren en elders een nieuwe start te maken. De nieuwe start liet enige tijd op zich wachten, maar eindelijk was er weer werk: een bloemlezing over hunebedden in de Nederlandse taal samenstellen met daarnaast administratief werk in een klein museum in Drenthe. Van negen tot vijf uur opgesloten zitten in een kantoor en daarbij voortdurend blootgesteld zijn aan radiomuzak bleek voor stiltezoeker en buitenmens Yvonne na een paar jaar te veel van het goede. Een tijdens het werk opgelopen zware longontsteking was het begin van een hoop ellende: ziekenhuisonderzoeken die na vijf jaar een maag-lever-darmziekte aan het licht brachten die niet te genezen is en onder meer leidt tot chronische vermoeidheid, die van het ene op het andere moment kan optreden en urenlange inactiviteit ‘cadeau geeft’. Sindsdien is alleen op pad gaan er niet meer bij. Bijkomende ellende: werkloosheid, want op een werknemer die erg vaak naar de wc moet sprinten en op onvoorspelbare momenten onderuit gaat en daarna niets meer kan presteren zit niemand te wachten. Omdat Yvonne er niet van houdt met de armen over elkaar op de bank te zitten (uren in alle stilte onder camouflagenet op een stoeltje beestjes observeren is een ander verhaal) en haar talent onbenut te laten timmerde ze een aantal jaren – zij het op eigen wens op de achtergrond, want ze is geen aandachtstrekker en gezelligheidsdier – aan de weg als ‘speurneus’ voor de inmiddels ter ziele gegane Stichting Restauratie Hulpfonds Klokkenstoelen; ze zocht in literatuur en op internet naar (nieuwe, onbekende) klokkenstoelen of ontdekte er samen met haar zus Anja heel wat net over de grens in Duitsland. Daarnaast was er de grote voorraad middeleeuwse kerken in Fryslân en Groningen, die tot (fotografeer)bezoek uitnodigden, en de kunst op straat die in Nederland bar slecht gedocumenteerd bleek te zijn. Al het reizen om een en ander met eigen ogen te zien was vermoeiend, vooral omdat de darmkwaal zo onvoorspelbaar als een duveltje uit een doosje plotsklaps tevoorschijn kon komen en Yvonne weer hardhandig met de neus op de feiten kon drukken. In oktober 2013 kwam Anja enthousiast terug van een schoolreis naar het Kröller-Müller Museum. Zij vroeg Yvonne een keer mee te gaan naar het museum en het beeldenpark. Op 29 december werd de lange reis via om- en binnenwegen gemaakt, want ja, pal naast een snelweg pardoes de darmen leegkieperen staat niet echt netjes; bos en struikgewas bieden bij acute nood iets meer privacy. Uiteraard werd er die dag nog even een rondje gereden op De Hoge Veluwe en… werd roodwild gespot. Een zeer emotioneel moment. Om een lang verhaal kort te maken: sinds die dag zoeken ze samen weer met zekere onregelmaat de stilte en de frisse lucht op de Veluwe op en zit Yvonne weer serieus vijf dagen per week met de neus in de boeken (meer dan twintig jaar ‘achterstand’ inhalen wat betreft alles wat er over edelherten geschreven is plus alles waar ze voor die tijd nog niet aan toegekomen was). Ondertussen kan ze ook nog flink wat uren vullen met het scannen van al het oude fotomateriaal (dierbare herinneringen ophalen en daar het een en ander over schrijven voor De Veluwenaar). Kortom, het nuttige met het aangename verenigen en via publicaties anderen laten meegenieten van al het moois dat de Veluwe te bieden heeft.